پروسه: همان‌طور که مطلع هستید مراسم راهپیمایی روز قدس را پیشِ روی داریم.این مراسم به دستور خمینی در آخرین جمعه‌ی ماه رمضانِ هر سال توسط حکومت برگزار می‌شود. سال گذشته و در گرماگرم مبارزات حق‌طلبانه‌ی مردم ایران در اعتراض به ظلم و ستم سی ساله‌ی رژیم اسلامی که بعد از مناقشات انتخاباتی گسترده‌گیِ زیادی پیدا کرد مراسم حکومتی روز قدس به کابوسی برای حاکمیت تبدیل شد و مخالفان جمهوری‌اسلامی از این فرصت استفاده کردند و به مقابله و نبرد با عواملِ سرکوبِ حکومت پرداختند. جناح اصلاح‌طلبِ حکومت که در انتخابات ریاست‌جمهوریِ سال گذشته توسط جناح اقتدارطلب رژیم از دایره‌ی قدرت رانده شده است، رمق اندکش را به اعتراف خودشان مدیون مقاومت مردمی هستند که شجاعانه در خیابان‌ها مقابل عوامل سرکوب رژیمِ اسلامی ایستاده‌گی کردند. به همین دلیل اصلاح‌طلبان کج‌دار و مریز از مبارزات مردمی حمایت می‌کنند اما آشکارا تمایل به مصادره و کنترل جنبش به سمت اهداف مشخص و معین خودشان مشاهده می شود. سال گذشته درباره‌ی حضور یا عدم حضور در این مراسمات که البته در جهت اعلام مخالفت با رژیم بود اختلافاتی میان نیروهای اپوزیسیون وجود داشت و به طور مشخص نیروهای چپ هم موضع گیریِ چندان روشنی نداشتند. اکنون اما مبارزات خیابانی فروکش کرده و در صورتی که اصلاح‌طلبان بخواهند برخلاف مراسم 22خرداد مردم را برای حضور در تظاهرات روز قدس دعوت بکنند به نظر می‌رسد فرصت خوبی برای شعله‌ور کردن مبارزات مردم علیه رژیم جمهوری‌اسلامی باشد .حال با این مقدمه‌ای که خدمتتان ارائه شد ما دو سوال از شما رفیق گرامی داریم:
اول اینکه با توجه به افزایش نامه‌نگاری‌ها و ابراز نظرهای برخی از اصلاح‌طلبان مبنی بر اینکه راه گفتگو با جناح رقیب هنوز باز است و همچنین واکنش‌های تعدادی از ائمه‌ی جمعه و برخی چهره های جناح راست رژیم(از جمله هیئت موتلفه) که آن‌ها هم بر گفتگو با(به قول خودشان) منحرفین از اصول نظام تاکید کرده اند، به نظر شما احتمال گفت‌وگوی روشن‌تر و واضح‌تر بین دو این دو جناح چقدر است و آیا این تلاش‌ها نشانه‌ی ترس حاکمیت از ظهور دوباره‌ی اعتراضات خیابانی در مراسم حکومتیِ روز قدس نیست؟
کیوان شفیعی: به نظر من اصلاح‌طلبان و روحانیت محافظه کارِ نه‌چندان موافق با خامنه ای، هیچ‌یک ترس چندانی از حضور مردم در خیابان ندارند، زیرا که نه انرژی جنبشی (نه پتانسیلی) اعتراض مردم را به واسطه سرکوب‌های قاطع و سیستماتیک حکومت محمود احمدی نژاد در سطح سال گذشته می‌‌بینند، و هم اینکه هم‌چنان توان سیاسی / مطبوعاتی خود را به عنوان عامل کلیدی مدیریت بسیج کردن مردم در نظر می‌‌گیرند.لذا از دید خود (احتمالا) برآنند تا نیروی اجرائی امواج انسانی را در حال حاضر ذخیره نگاه داشته و به جای آن از در چانه زنی‌های سیاسی با جناح حاکم و حاضر در صحنه قدرت سیاسی / اقتصادی درآیند. چرائی مورد آخر، عمدتاً مرتبط است با عدم پذیرفته شدن پروژه‌ی انقلاب مخملی اصلاح‌طلبان توسط ایالات متحده آمریکا و اتحادیه اروپا که این امر به سبب بروز شکاف‌های نگرشی عمیق در صفوف اصلاح‌طلبان در رابطه با تصمیم گیری بر سر چگونه‌گی اصلاح و یا تغییر ساختار موجود جمهوری اسلامی، و عدم برخورداری آنان از عمق استراتژیکی کافی در پروسه‌ی مدیریت بحران در برابر جناح پیروز خوانده شده در انتخابات رخ داده است، و در نتیجه‌ی آن، جهان سرمایه‌داری (به رهبری آمریکا) طرح تحریم اقتصادی خود را بی توجه به طرح‌های اصلاح‌طلبان به اجرا درآورده است.
پروسه: چه اصلاح‌طلبان مردم را به حضور در مراسم روز قدس فرابخوانند و چه دوباره مصلحت‌ورزی کنند و اقدامی نکنند، با توجه به اینکه این مراسمِ حکومتی میتواند فرصتی برای حضور دوباره‌ی مردم در خیابان‌ها و ابراز مخالفت با نظام جمهوری‌اسلامی باشد به نظر شما موضع نیروهای مترقی و به خصوص نیروهای چپ در مورد حضور مردم در این مراسم حکومتی چه باید باشد؟
کیوان شفیعی: ورود نیروی چپ به صحنه خیابانی روز دولتی قدس را چندان به صلاح نمی‌‌دانم زیرا:
الف: حرکتی بسیار پوپولیستی، غیر کارگری و فاقد علت اجراییست (از نگاه مارکسیستی)، که حتی برای انجام آن نیز زمان برای تدارکات و مدیریت صحنه و عواقب پس از آن بسیار محدود است.
ب: فضای سرکوب امنیتی، در حال حاضر، بسیار شدید بوده و این امر میتواند بهانه‌ای به دست حکومت دهد تا باقیمانده‌ی بدنه‌ی به شدت ضربه خورده‌ی چپ را نیز مورد یورشی سهمگین قرار دهد.
ج: حضور در صحنه‌ی روز قدس - به عنوان میدانی کاملا غیر کارگری - و هم‌زمان عدم موضع‌گیریِ مستقل و مارکسیستی نسبت به فاجعه‌ی در حالِ جریان در منطقه‌ی فلسطین، هرگونه ابتکار عمل مستقلی را از چپ گرفته و خود به خود حضور آن را در دل امواجِ هم‌چنان هژمونِ اصلاح‌طلبان محو ساخته و مورد آماج حمله‌ی نیروهای سر کوب‌گر قرار می‌‌دهد.
در خصوص موضع گیری مستقل چپ نسبت به مقوله فلسطین، مقاله‌ای نوشته‌ام که می‌‌توانید در صفحه فیسبوکم آن را بخوانید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر