گفت‌وگو با رفیق پیران آزاد
پروسه: همان‌طور که مطلع هستید مراسم راه‌پیمایی روز قدس را پیشِ روی داریم. این مراسم به دستور خمینی در آخرین جمعه‌ی ماه رمضانِ هر سال توسط حکومت برگزار می‌شود. سال گذشته و در گرماگرم مبارزات حق‌طلبانه‌ی مردم ایران در اعتراض به ظلم و ستم سی ساله‌ی رژیم اسلامی که بعد از مناقشات انتخاباتی گسترده‌گیِ زیادی پیدا کرد مراسم حکومتی روز قدس به کابوسی برای حاکمیت تبدیل شد و مخالفان جمهوری‌اسلامی از این فرصت استفاده کردند و به مقابله و نبرد با عواملِ سرکوبِ حکومت پرداختند. جناح اصلاح‌طلبِ حکومت که در انتخابات ریاست‌جمهوریِ سال گذشته توسط جناح اقتدارطلب رژیم از دایره‌ی قدرت رانده شده است، رمق اندکش را به اعتراف خودشان مدیون مقاومت مردمی هستند که شجاعانه در خیابان‌ها مقابل عوامل سرکوب رژیمِ اسلامی ایستاده‌گی کردند. به همین دلیل اصلاح‌طلبان کج‌دار و مریز از مبارزات مردمی حمایت می‌کنند اما آشکارا تمایل به مصادره و کنترل جنبش به سمت اهداف مشخص و معین خودشان مشاهده می شود.
سال گذشته درباره‌ی حضور یا عدم حضور در این مراسمات که البته در جهت اعلام مخالفت با رژیم بود اختلافاتی میان نیروهای اپوزیسیون وجود داشت و به طور مشخص نیروهای چپ هم موضع گیریِ چندان روشنی نداشتند. اکنون اما مبارزات خیابانی فروکش کرده و در صورتی که اصلاح‌طلبان بخواهند برخلاف مراسم 22خرداد مردم را برای حضور در تظاهرات روز قدس دعوت بکنند به نظر می‌رسد فرصت خوبی برای شعله‌ور کردن مبارزات مردم علیه رژیم جمهوری‌اسلامی باشد. حال با این مقدمه‌ای که خدمتتان ارائه شد ما دو سوال از شما رفیق گرامی داریم:
اول اینکه با توجه به افزایش نامه‌نگاری‌ها و ابراز نظرهای برخی از اصلاح‌طلبان مبنی بر اینکه راه گفت‌وگو با جناح رقیب هنوز باز است و هم‌چنین واکنش‌های تعدادی از ائمه‌ی جمعه و برخی چهره‌های جناح راست رژیم(از جمله هیئت موتلفه) که آن‌ها هم بر گفت‌وگو با(به قول خودشان) منحرفین از اصول نظام تاکید کرده‌اند، به نظر شما احتمال گفت‌وگوی روشن‌تر و واضح‌تر بین دو این دو جناح چقدر است و آیا این تلاش‌ها نشانه‌ی ترس حاکمیت از ظهور دوباره‌ی اعتراضات خیابانی در مراسم حکومتیِ روز قدس نیست؟
پیران آزاد: به‌نظرم حالا می‌توان از 3 جناح صحبت کرد. احمدی‌نژاد و دار و دسته یعنی نسل2و3حکومت اسلامی, اصول‌گرایانِ سنتی و اصلاح‌طلبان. گفت‌وگو بین این‌ها از طریق رفسنجانی و سنتی‌ها در حدی وجود داشته که حالا به‌دلیل هراس از دست رفتن همه چیز ، از جانب میانجی‌ها شدت گرفته است. اما جناح احمدی‌نژاد برای کنترل بحران همه جانبه‌ی موجود، استراتژی متفاوتی در پیش گرفته است. این استراتژی از قاعده‌ی مقابله‌ی دولت سرمایه‌داری با مبارزه‌ی انقلابیِ مردم استفاده می‌کند. یعنی علاوه بر سرکوب فیزیکی و سخت‌افزاری، بهره‌گیری از سیاستِ سرکوب نرم با جذب، مالِ خودکردن و دِفُرمه کردنِ خواست‌های مردم و هم‌چنین ایجاد دگرگونی درونی در ساختارهای خود است. حالا این جناح که قوه‌ی مجریه را در دست دارد و بیش از همه اطلاعات دارد و می‌داند که به شیوه‌ی گذشته و با نیروها وعوامل سوخته نمی‌توان از فروپاشی نظام جلوگیری کرد در ادامه‌ی کودتای انتخاباتی در صدد پیش‌بُرد استراتژی خود است. این استراتژی بر این محورها استوار است:
* تغیر گفتمان برای جذب و خنثی‌سازی روحیه‌ی ایرانی‌گری و ناسیونالیستیِ ناشی از ضدیت با حکومت اسلامی و روحانیت با شعار "مکتب ایرانی".
*تغیر و گسترش پایگاه، باتلاش برای جذب لایه‌های معترض و جدا شدن از اصول‌گرایان و سازمان‌های آن‌ها حتی سازمان‌های دانشجویی حزب الهی
*دور شدن از روحانیت و ارزش‌های فرهنگی آن برای جذب گرایش ضدروحانیت مردم
*تلاش برای ارتباط با آمریکا و سرمایه‌ی جهانی و پیش‌بُرد برنامه‌ی اقتصادیِ لازم
به نظرم این استراتژی به دلیل تناقضات پیش نخواهد رفت اما بحران حکومتی را شدت می‌دهد.
پروسه: چه اصلاح‌طلبان مردم را به حضور در مراسم روز قدس فرابخوانند و چه دوباره مصلحت‌ورزی کنند و اقدامی نکنند، با توجه به اینکه این مراسمِ حکومتی می‌تواند فرصتی برای حضور دوباره‌ی مردم در خیابان‌ها و ابراز مخالفت با نظام جمهوری‌اسلامی باشد به نظر شما موضع نیروهای مترقی و به خصوص نیروهای چپ در مورد حضور مردم در این مراسم حکومتی چه باید باشد؟
پیران آزاد: درگرماگرم مبارزات خیابانی می توان مناسبت‌های حکومتی را به ضد خود تبدیل کرد اما در شرایط کنونی هر شرکتی در این مناسبت‌ها توسط حکومت مصاره می شود.
پروسه: همان‌طور که مطلع هستید مراسم راه‌پیمایی روز قدس را پیشِ روی داریم. این مراسم به دستور خمینی در آخرین جمعه‌ی ماه رمضانِ هر سال توسط حکومت برگزار می‌شود. سال گذشته و در گرماگرم مبارزات حق‌طلبانه‌ی مردم ایران در اعتراض به ظلم و ستم سی ساله‌ی رژیم اسلامی که بعد از مناقشات انتخاباتی گسترده‌گیِ زیادی پیدا کرد مراسم حکومتی روز قدس به کابوسی برای حاکمیت تبدیل شد و مخالفان جمهوری‌اسلامی از این فرصت استفاده کردند و به مقابله و نبرد با عواملِ سرکوبِ حکومت پرداختند. جناح اصلاح‌طلبِ حکومت که در انتخابات ریاست‌جمهوریِ سال گذشته توسط جناح اقتدارطلب رژیم از دایره‌ی قدرت رانده شده است، رمق اندکش را به اعتراف خودشان مدیون مقاومت مردمی هستند که شجاعانه در خیابان‌ها مقابل عوامل سرکوب رژیمِ اسلامی ایستاده‌گی کردند. به همین دلیل اصلاح‌طلبان کج‌دار و مریز از مبارزات مردمی حمایت می‌کنند اما آشکارا تمایل به مصادره و کنترل جنبش به سمت اهداف مشخص و معین خودشان مشاهده می شود.
سال گذشته درباره‌ی حضور یا عدم حضور در این مراسمات که البته در جهت اعلام مخالفت با رژیم بود اختلافاتی میان نیروهای اپوزیسیون وجود داشت و به طور مشخص نیروهای چپ هم موضع گیریِ چندان روشنی نداشتند. اکنون اما مبارزات خیابانی فروکش کرده و در صورتی که اصلاح‌طلبان بخواهند برخلاف مراسم 22خرداد مردم را برای حضور در تظاهرات روز قدس دعوت بکنند به نظر می‌رسد فرصت خوبی برای شعله‌ور کردن مبارزات مردم علیه رژیم جمهوری‌اسلامی باشد. حال با این مقدمه‌ای که خدمتتان ارائه شد ما دو سوال از شما رفیق گرامی داریم:
اول اینکه با توجه به افزایش نامه‌نگاری‌ها و ابراز نظرهای برخی از اصلاح‌طلبان مبنی بر اینکه راه گفت‌وگو با جناح رقیب هنوز باز است و هم‌چنین واکنش‌های تعدادی از ائمه‌ی جمعه و برخی چهره‌های جناح راست رژیم(از جمله هیئت موتلفه) که آن‌ها هم بر گفت‌وگو با(به قول خودشان) منحرفین از اصول نظام تاکید کرده‌اند، به نظر شما احتمال گفت‌وگوی روشن‌تر و واضح‌تر بین دو این دو جناح چقدر است و آیا این تلاش‌ها نشانه‌ی ترس حاکمیت از ظهور دوباره‌ی اعتراضات خیابانی در مراسم حکومتیِ روز قدس نیست؟
پیران آزاد: به‌نظرم حالا می‌توان از 3 جناح صحبت کرد. احمدی‌نژاد و دار و دسته یعنی نسل2و3حکومت اسلامی, اصول‌گرایانِ سنتی و اصلاح‌طلبان. گفت‌وگو بین این‌ها از طریق رفسنجانی و سنتی‌ها در حدی وجود داشته که حالا به‌دلیل هراس از دست رفتن همه چیز ، از جانب میانجی‌ها شدت گرفته است. اما جناح احمدی‌نژاد برای کنترل بحران همه جانبه‌ی موجود، استراتژی متفاوتی در پیش گرفته است. این استراتژی از قاعده‌ی مقابله‌ی دولت سرمایه‌داری با مبارزه‌ی انقلابیِ مردم استفاده می‌کند. یعنی علاوه بر سرکوب فیزیکی و سخت‌افزاری، بهره‌گیری از سیاستِ سرکوب نرم با جذب، مالِ خودکردن و دِفُرمه کردنِ خواست‌های مردم و هم‌چنین ایجاد دگرگونی درونی در ساختارهای خود است. حالا این جناح که قوه‌ی مجریه را در دست دارد و بیش از همه اطلاعات دارد و می‌داند که به شیوه‌ی گذشته و با نیروها وعوامل سوخته نمی‌توان از فروپاشی نظام جلوگیری کرد در ادامه‌ی کودتای انتخاباتی در صدد پیش‌بُرد استراتژی خود است. این استراتژی بر این محورها استوار است:
* تغیر گفتمان برای جذب و خنثی‌سازی روحیه‌ی ایرانی‌گری و ناسیونالیستیِ ناشی از ضدیت با حکومت اسلامی و روحانیت با شعار "مکتب ایرانی".
*تغیر و گسترش پایگاه، باتلاش برای جذب لایه‌های معترض و جدا شدن از اصول‌گرایان و سازمان‌های آن‌ها حتی سازمان‌های دانشجویی حزب الهی
*دور شدن از روحانیت و ارزش‌های فرهنگی آن برای جذب گرایش ضدروحانیت مردم
*تلاش برای ارتباط با آمریکا و سرمایه‌ی جهانی و پیش‌بُرد برنامه‌ی اقتصادیِ لازم
به نظرم این استراتژی به دلیل تناقضات پیش نخواهد رفت اما بحران حکومتی را شدت می‌دهد.
پروسه: چه اصلاح‌طلبان مردم را به حضور در مراسم روز قدس فرابخوانند و چه دوباره مصلحت‌ورزی کنند و اقدامی نکنند، با توجه به اینکه این مراسمِ حکومتی می‌تواند فرصتی برای حضور دوباره‌ی مردم در خیابان‌ها و ابراز مخالفت با نظام جمهوری‌اسلامی باشد به نظر شما موضع نیروهای مترقی و به خصوص نیروهای چپ در مورد حضور مردم در این مراسم حکومتی چه باید باشد؟
پیران آزاد: درگرماگرم مبارزات خیابانی می توان مناسبت‌های حکومتی را به ضد خود تبدیل کرد اما در شرایط کنونی هر شرکتی در این مناسبت‌ها توسط حکومت مصاره می شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر